No Finish Line 24H Ultra Race 2019 (13-14/4/19)

ΠΡΟΣΟΧΗ : Ακολουθεί μακροσκελές κείμενο

Ή σκόρπιες σκέψεις, απόψεις, παραλειπόμενα, φληναφήματα, ευφημισμοί και άλλα τινά από ένα γνήσιο εκδρομέα – κλαμπάνι.

Ως προς τον αγώνα : Σε μία υπεραπόσταση δεν ξέρεις ποτέ τι μπορεί να πάει στραβά, οφείλεις να είσαι προετοιμασμένος για παν πιθανό και απίθανο ενδεχόμενο αλλά και πάλι τίποτα δεν σε διασφαλίζει. Το σίγουρο όμως είναι ότι αν δείξεις αμετροέπεια θα τιμωρηθείς όπως εγώ π.χ. που νόμισα ότι επειδή τρέχουμε στην Αθήνα δεν θα έχει κρύο το βράδυ (συν φυσικά που πίστεψα ο αφελής ότι απέκτησα τις αντοχές της Μαρίας) με αποτέλεσμα ντυμένος με ένα κολάν και ένα βρεγμένο μπλουζάκι συν το αδιάβροχο να φτάσω ένα βήμα από την υποθερμία… Πάλι καλά που την άκουσα στις 6:15πμ και όχι πιο μπροστά και πρόλαβε να ανοίξει το κεντρικό κτίριο όπου δύο φύλακες ασφαλείας είδαν μία γυναίκα 45 κιλά με σορτσάκι και κοντομάνικο να σέρνει έναν ασπρισμένο μαντράχαλο λέγοντας ότι το καημένο μου έπαθε υποθερμία 🙂


Με άλλα λόγια ποτέ δεν προσπαθούμε νεα δείξουμε κάτι που δεν είμαστε ή για να το θέσουμε ακόμα καλύτερα πάντα ακολουθούμε το πλάνο που έχουμε σχεδιάσει και ξέρουμε με καμία μα καμία παρέκκλιση.


Ως προς τι μπορεί να συμβεί : Πάντα έχουμε μαζί την τροφοδοσία μας, ποτέ δεν βασιζόμαστε στην διοργάνωση. Κανόνας, τέλος. Καλύτερα να βγάζεις βόλτα το μισό σπίτι παρά να θες κάτι και να το ψάχνεις μετά (συνήθως μάταια).


Ως προς το περιβάλλον : Είμαστε δρομείς, τρέχουμε με όλους τους καιρούς. Αυτονόητο.


Ως προς εμάς : Το ότι τρέχουμε μεγάλες αποστάσεις δεν μας κάνει κάτι ανώτερο σαν είδος ούτε μας δίνει περισσότερα δικαιώματα από τους υπολοίπους.


Ως προς αυτούς που μπαίνουν σφήνα ανάμεσα μας : Το τρέξιμο μεταξύ των άλλων είναι και άσκηση θάρρους, αυτοσυγκράτησης και υπομονής, όσοι π.χ. τρέχουν το καλοκαίρι στο Πεζόδρομο της Νέας Μάκρης ξερουν τι εννοώ.


Ως προς τους φιλόζωους : Καλό θα ήταν σε μέρη όπου συγκεντρώνεται πολύς κόσμος να έχουμε το σκυλάκι μας δίπλα μας κρατώντας το από το λουράκι του (όταν λέμε δίπλα εννοούμε σε απόσταση μικρότερη των 10 μέτρων όταν πρόκειται για κανίς) και ει δυνατόν με φίμωτρο – όχι επειδή το λέει ο νόμος αλλά επειδή ποτέ δεν ξέρεις πως μπορεί να αντιδράσει ένα ζωντανό…


Ως προς τα τεχνολογικά : Δεν χρειάζεται να σκεφτόμαστε πάντοτε γραμμικά, άλλωστε αυτό δεικνύει και η Φυσική. Η χρονομέτρηση π.χ ενός αγώνα δεν είναι απαραίτητο να ακολουθεί την πεπατημένη και τετριμμένη οδό της αύξουσας σειράς, μπορεί και να δίδει χιλιόμετρα και χρόνους σε ακολουθίες ή και σε συναρτήσεις δευτέρου βαθμού.


Ως προς την ανθρωπιά (για προχωρημένους) : Ή την έχεις ή όχι, σίγουρα πάντως δεν την αποκτάς.


Ως προς το glamour state : Τίποτα το πρωτότυπο εδώ, συνηθισμένα πράγματα… Hiya


Ως προς τους πρωταγωνιστές : Ο ανυπέρβλητος Μανώλης Καραδημητρίου που πήγε τρένο από την αρχή έως το τέλος, η μεγάλη μορφή των υπεραποστάσεων και τεράστιος άνθρωπος πάνω απ’όλα Δημήτρης Χρόνης, ο Βασίλης Μπράτσος που με την είσοδό του στο χώρο κατέγραψε 111 χιλιόμετρα (που να μην φοβόσουν και την νύχτα αγόρι μου), ο σταθερός στα 101 χιλιόμετρα δρομικός σύντροφος Βασίλης Μελάς, η φίλη μας Χρυσούλα Κυπρίου παρά τα προβλήματα και τις αντιξοότητες (την οποία επίσης καλωσορίζουμε στον χώρο), η ακούραστη Αναστασία-Τζούλη Κυριάκου η οποία κατετάγη και δεύτερη παρόλες τις κακουχίες και τέλος την μεγάλη πρωταγωνίστρια του αγώνα των 90 ωρών Ρένα Ιορδάνου που με 311 χιλιόμετρα κατετάγη δεύτερη αποδεικνύοντας ότι ο άνθρωπος αν πιστέψει και κλειδώσει στον στόχο είναι αδύνατον να μην τα καταφέρει.


ΟΛΟΙ όμως όσοι λαμβάνουν μέρος σε ένα τέτοιο αγώνα είναι νικητές, όποιος έχει κάνει έστω και ένα ultra μπορεί να το πιστοποιήσει…


Ως προς τις ευχαριστίες : Στην ακούραστη σύζυγο του Δημήτρη Χρόνη που όλο το βράδυ ήταν εκεί για όλους, στην Ρένα Ιορδάνου και τον Ντίνο Δώδη για την θετική τους αύρα, στους Χρήστο και Γιώργο Παγώνη καθώς και τον Σπύρο Σπυρόπουλο για την βοήθεια και τις συμβουλές, στον Τάκη Σπαθάρη και τον Βασίλη Μπράτσο για την παρέα και όχι μόνο, στην Χρύσα Κυπρίου για την κουβέντα αλλά και την μελλοντική μας μπάντα, στον καλό φίλο Δημήτρη Στάθη για την συμπαράσταση, στον σύντροφο Βασίλη Μελά για το χαβαλέ και τις ωραίες ταχινόμπαρες και φυσικά πάνω απ’όλα στην γυναίκα μου και άνθρωπο της ζωής μου Μαρία Σταμούλη που για άλλη μία φορά πρόσφερε τα πάντα 🙂


Τις ευχαριστίες μου βεβαίως και σε όλους τους εθελοντές αλλά και όλους τους συντρέχτες μου.


Ως προς μία ειδική μνεία : Ο Νίκος Πορφυρόπουλος απέδειξε για μία ακόμη φορά ότι εκτός από εκπληκτικός δρομέας είναι και εκπληκτικός άνθρωπος – να είσαι πάντα καλά φίλε μου, άξιος!


Ως προς τα ειδικά βραβεία : Στον πιτσιρικά (τούμπανο κατά τα άλλα) που ρώτησε τον Βασίλη Μελά τι χρόνο έκανε στο 24ωρο και στην εθελόντρια που μέτραγε με ιερά προσήλωση τις μπάρες Παπαδοπούλου.


Ως προς το Song of the Run : Δικαιωματικά Fit For An Autopsy – The Great Collapse (στη διαπασών φυσικά)

Κατά τα άλλα : Ότι είπε κι ο Ρουμάνος δεύτερος νικητής στο 90ωρο, running gives me joy, running gives me pleasure, running brings me fullfillment, running makes me complete. Βγείτε έξω και τρέξτε. There’s no excuse.

Υ.Γ. Ως προς την ιστορία : 134,4 χιλιόμετρα σε 20:34:00 σύμφωνα με το Garmin – και ένα Nescafe Frappe δώρο.

Υ.Γ. 2 Ως προς τα νέα ήθη και έθιμα : Γρηγορείτε για ύποπτες βαριά ενδεδυμένα κυρίες καθείμενες παρακείμενα της χρονομέτρησης φέρουσες σημειωματάριο Νούμερο 1 και ανεξίτηλη γραφίδα γύρους αναγράφουσιν και ενστάσεις φέρουσιν.

Υ.Γ. 3 Ως προς το τι ξέχασα καθότι γερνώ : Σπέσιαλ ειδικό βραβείο στα τρία κορίτσια εκεί λίγο πριν τον τάπητα στην εσοχή που καπνίζανε αγέρωχα τον μπάφο τους στις 3:30 το πρωί απολαμβάνοντας κάτι τρελούς να τρέχουν γύρω γύρω από ένα κανάλι.